Son kez

Yıkık dökük harabelerin arasında; hayata tutunmaya çalışan, titrek yapraklarıyla, Güneş ışığını arayan bir cılız papatya idi ''O''...

Son kez baktı gökyüzüne doğru. Artık dayanacak ne gücü kalmıştı, ne de takati.
 Yaprağının üstündeki çiğ damlasına, sessizce söylendi. ''Hadi git artık!''
-Hayır! Dedi çiğ damlası. ''Sen ki mücadeleden yılmadın bunca zaman. Yitip giden umutlarının son damlasıyım ben... Gitmeyeceğim.''

Papatya, eğik boynunu biraz daha eğdi...
''Güneş doğmuyor artık baksana.'' Dedi.

Düşen çiğ damlası mıydı toprağa? Yoksa yitirdiği son umudunun kırıntısı mıydı? Bilinmez...

Sabah, tan yeri ağarırken... Güneş, ilk ışıklarını salarken yeryüzüne, çoktan yitip gitmişti papatya sessizce.

Güneş doğmasına doğmuştu ama nafile...