Bedenlerimiz ölü ruhlarımız hareketsizdi.
Sokaktaki çiçek kusan saksılarda saklıydı gözyaşlarımız.
Tam da birbirimizi kaybettiğimiz yerdeydik aslında.
Çabasız mimiklerin bana yetecek kadardı. Kaderdi...
Üzüm salkımlarını şahit tutmuştum; mevsimleri geçmişti,
Fundalıklar solmuştu,
Kestaneler olanlardan habersiz,
Cevizlerde samimiyetsiz arkadaş tesellisi vardı...
İşte bu yüzden tozlu raflarda kalan kitap izi gibiydin bende.
Bundandı tüm ihtiyacım sana.
Belki de kuzgunların siyahlığı bizden daha renkli ve umut doluydu.
Bu yüzden birbirimize hem geç hem de soluk kaldık..
Yorum Gönder
Yorum yazabilmek için:
Yorumlama biçimi seçeneklerinden profil üyeliğiniz yoksa; Adı/URL profilini seçip kendi belirlediğiniz isimle URL kısmını boş bırakarak yorum yazabilir ya da Anonim profili seçeneği ile isimsiz olarak yorum yapabilirsiniz.