 |
| pinterest.com |
Beyaz Zambak...
Küçük bir kız çocuğunun avuç içlerinde saklanacak kadar korkarız bazen hayatın acımasızlığından.
Ben bir beyaz zambak...
Küçük bir kız çocuğunun önce mecburiyeti, sonra umudu, sonra hüznü ve en son anıları olan beyaz zambak.
Size bir anımdan bahsetmek istiyorum. Benim için sadece bir an'dan ibaret olmayan, hayatımın belkide kayda değer tek anısı olan kısa bir hikayem var benim.
Bir canlının hayata gelişini, büyüyüşünü, kısaca var oluşunu öğrenmek, ona tanık olmak için küçük çocuklara bir ödev verilirdi eskiden.
"Bir çiçek alın çocuklar. Alın ve yetiştirin onu, konuşun dertleşin onunla." dedi öğretmen bir gün. Çocuk eve gitti ve heyecanla bu yeni ödevinden bahsetti evdekilere. Ertesi gün eve her akşam elinde gofretiyle gelen babası, bu kez bir çiçek soğanıyla giriverdi kapıdan. Uzattı çocuğa elindeki çiçek soğanını. Çocuk şaşırdı tabii, hiç bir şeye benzemiyordu çünkü çiçek dedikleri şey. Babası tuttu elinden, açtı çocuğun minik avuçlarını, koyuverdi çiçek soğanını içine ve "bak kızım" dedi, "bunun adı zambak". Zambak, zambak neydi?
"Bu sana benden kalacak olan tek anı, ona iyi bak!" demedi babası, diyemedi... Çocuk her gün suladı zambağını, zambağın neye benzediğini bile bilmeden. Umrunda değildi ki... O zambağını sevmişti, babasının ona aldığı zambağını sevmişti.
Haftalar sonra bir sabah güzeller güzeli zambağı açmıştı. Bembeyaz, saf, temiz ve bir o kadar asil o zambak...
Çocuğun gözlerinden yaşlar süzülüverdi birden. Ya zambağı ölürse? Ya bir daha göremezse onu?
$ads={1}
...
O günden sonra babası "beyaz zambağım" diye sevmeye başladı kızı. Ve bir gün "korkma kızım" dedi. "Beyaz zambaklar solmaz. Beyaz zambaklar, onlara bir yudum su verenin kalbinde yaşarlar, onlara bir derdini söyleyenin derttaşı olurlar. Senin zambağın kalbinde, onu her daim sula, hep çok iyi bak, solmasına asla izin verme." dedi babası.
Kız bilemezdi ki kalbindeki beyaz zambak babası olacaktı. Bir çiçeğe su verdiğinde babasını hatırlayacak, bir dertliye derttaş olduğunda beyaz zambağını sulayacaktı. Nerden bilsindi...
...
Beyaz zambağa ne mi oldu?
Öldü...
Ama saksıdaki.
Asıl beyaz zambak,
ölümsüz oldu.
Bir kız çocuğunun küçücük kalbinde iki kişilik yer vardı,
birinde babası,
diğerinde beyaz zambağı hayat buldu.
Küçük bir kız çocuğunun avuç içlerinde saklanacak kadar korkarız bazen hayatın acımasızlığından.
Ben bir beyaz zambak...
Küçük bir kız çocuğunun önce mecburiyeti, sonra umudu, sonra hüznü ve en son anıları olan beyaz zambak.
Size bir anımdan bahsetmek istiyorum. Benim için sadece bir an'dan ibaret olmayan, hayatımın belkide kayda değer tek anısı olan kısa bir hikayem var benim.
Bir canlının hayata gelişini, büyüyüşünü, kısaca var oluşunu öğrenmek, ona tanık olmak için küçük çocuklara bir ödev verilirdi eskiden.
"Bir çiçek alın çocuklar. Alın ve yetiştirin onu, konuşun dertleşin onunla." dedi öğretmen bir gün. Çocuk eve gitti ve heyecanla bu yeni ödevinden bahsetti evdekilere. Ertesi gün eve her akşam elinde gofretiyle gelen babası, bu kez bir çiçek soğanıyla giriverdi kapıdan. Uzattı çocuğa elindeki çiçek soğanını. Çocuk şaşırdı tabii, hiç bir şeye benzemiyordu çünkü çiçek dedikleri şey. Babası tuttu elinden, açtı çocuğun minik avuçlarını, koyuverdi çiçek soğanını içine ve "bak kızım" dedi, "bunun adı zambak". Zambak, zambak neydi?
"Bu sana benden kalacak olan tek anı, ona iyi bak!" demedi babası, diyemedi... Çocuk her gün suladı zambağını, zambağın neye benzediğini bile bilmeden. Umrunda değildi ki... O zambağını sevmişti, babasının ona aldığı zambağını sevmişti.
Haftalar sonra bir sabah güzeller güzeli zambağı açmıştı. Bembeyaz, saf, temiz ve bir o kadar asil o zambak...
Çocuğun gözlerinden yaşlar süzülüverdi birden. Ya zambağı ölürse? Ya bir daha göremezse onu?
...
O günden sonra babası "beyaz zambağım" diye sevmeye başladı kızı. Ve bir gün "korkma kızım" dedi. "Beyaz zambaklar solmaz. Beyaz zambaklar, onlara bir yudum su verenin kalbinde yaşarlar, onlara bir derdini söyleyenin derttaşı olurlar. Senin zambağın kalbinde, onu her daim sula, hep çok iyi bak, solmasına asla izin verme." dedi babası.
Kız bilemezdi ki kalbindeki beyaz zambak babası olacaktı. Bir çiçeğe su verdiğinde babasını hatırlayacak, bir dertliye derttaş olduğunda beyaz zambağını sulayacaktı. Nerden bilsindi...
...
Beyaz zambağa ne mi oldu?
Öldü...
Ama saksıdaki.
Asıl beyaz zambak,
ölümsüz oldu.
Bir kız çocuğunun küçücük kalbinde iki kişilik yer vardı,
birinde babası,
diğerinde beyaz zambağı hayat buldu.
Yorum Gönder
Yorum yazabilmek için:
Yorumlama biçimi seçeneklerinden profil üyeliğiniz yoksa; Adı/URL profilini seçip kendi belirlediğiniz isimle URL kısmını boş bırakarak yorum yazabilir ya da Anonim profili seçeneği ile isimsiz olarak yorum yapabilirsiniz.