Huzur(!)Evi

Fotoğraf Kaynak: turkkazak.com

Bir yer düşünün; kapısından adım attığınızda ilaç kokusuyla beraber yorgunluk, yalnızlık ve en çok hasret kokan, uzun beyaz koridorda yürüdüğünüzde yer yer ölümün sessiz fısıltılarını duyduğunuz bir yer.

Ve koridorun sonunda bir salon. Açık bir televizyon karşısında oturan yaşlı bedenler…

Gelenleri görünce kırışmış, çizgili yüzlerde şaşkınlıkla karışmış anlık bir heyecan dalgası…

Ardından meraklı gözlerle yabancı yüzlerde tanıdık bir iz bulma telaşı.

Huzurevi demişler buraya. Artık ne kadar huzur (!) verici bir yerse… Burada yaşayan insanlar huzurevinin ömürlerinin son durağı olduğunu bilseler de hep bir eve, memlekete dönüş ümidini yüreklerinde barındırdığı dudaklarından dökülen kelimelerden anlaşılıyor. Üstelik hepsi biliyor gençliğin bahara, ihtiyarlığın ise kışa benzediğini. Ve o kışın ardından bir daha asla bahar gelmeyeceğini…

Ömrünün son demlerinde olan, dalları kırılmış kof bir ağaç gibi ayakta durmaya çalışan bu insanların kimi kendinden bir parça olan evlatlarının onları nasıl buraya terk ettiklerini anlatırken sanki yüreğindeki yangını gözyaşlarıyla söndürmek istercesine sessizce ağlıyor; kimi ise geçmişe gömülmüş olan anılarını uyandırmış olmaktan korkarcasına hiç sesini çıkarmıyor. Duygularını yitirmiş ve nefes alan bir cesetten farksız olanlar, yaşadığı kötü şeylerin izlerini gizlemeye çalışarak mutlu görünmek için çabalayanlar ve her şeyden şüphe duyup kendisini ortamdan soyutlamaya çalışanlar bunlardan sadece birkaçı…

Adı “Huzur”evi ama pek de huzur bulunmayan soğuk bir yer burası. Siz gittiğinizde ne hissedersiniz bilmem ama ben o binanın kapısından çıktığımda o gece huzurumu da uykumu da kaybettim.

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız.