Ölüm yumrukluyor nefs kapılarımızı!

Yaşamak neydi ki ?
Kurulu bunca düzen, bunca plan yarına dair..
Akıp giden zamanın gölgesinde mutluluğun izini sürmeye çalışan insanlarız.
Sevgiyi arayınca bulamayan , bulunca kaybeden cinsten.
İnsanlar el ele dolaşıyor yollarda.
Sevgiyi bulanlarımız dahilinde.Bir de bulup da bırakanlar varken.
”Oysa sevgi cennet yolunda bir duraktı” derdi şair.

Ölüm de vardı ucunda hayatın.Düğüm gibi. Bunca planı ölümle tamamlamak..Herkesin ortak planı ölüm.Peki bir daha ki nefesimizi alıp alamayacağımız belli değilken bunca düzen neden ?
Fazla mı sahipleniyoruz hayatı ? Belki de o bizi sahipleniyordur.
Yaşama olan sevgimiz o kadar iradesiz ki. Can Yücel ‘in dizelerinde kalır bazen aklım.”Bağlanmayacaksın bir şeye öyle körü körüne.O olmazsa yaşayamam demeyeceksin, demeyeceksin işte.”

Gün doğar , gün batar.Bir sayfa daha katarım yazdıklarıma.Yazmam için tonlarca neden var ya. Hiçbir şey bulamazsam , nesli tükenen pandalardan bahsederim. Ben de cümle çok.Laf cambazlığı belki de. Beylik laflara da gerek yok aslında. İçinden söylediğin her şey değiyor birinin yaşanmışlıklarına. Planlarımı kaldırdım zaten çoktan rafa.Benim olan hiçbir şeyi sahiplenemezken,nefesimi bile. Hayatı sahiplenemem. Umarım ölüm beni çok yakında bulur. Daha fazla hata yapmak istemiyorum.. 

Ve çoğu zaman yazmakla Tefekkür karışıveriyor.

Tuğba Nur Dinç

Jurnal 1)