Eylül'ün Hüznü

Eylül ayını kimileri ömrün Sonbahar’ına benzetir ve hüzünlenirler. Oysaki Tabiat Ana Eylül ayında sahip olduğu bütün güzellikleri insanoğluna armağan olarak sunar.

Eylül ayı tek başına bir mevsim gibidir adeta.

Ağaçların yeşil yaprakları renk değiştirmeye başlar.

Kırmızı, turuncu, kahverengi, sarı renkli yapraklar mevsimin ilk yağmurlarına eşlik edip toprağın üstünü bir yorgan gibi örter. Toprak Ana da ağaçlar da kış uykusuna yatmaya hazırdırlar artık. İlkbahar gelince yeniden canlanıp yeşermek ve insanlara hayatın ne kadar da güzel olduğunu hatırlatmak için. Yaz aşkları biter, sevgililer ayrılığa, sahiller yalnızlığa alışmaya çalışır. 

Hava ne çok sıcak ne de çok soğuktur.Yazın ardına kadar açık olan kapı pencere kapanır birer birer. İnceden bir titreme sarar bedenimizi.

Yumuşacık el örgüsü hırkalar, şallar bizi ısıtmak için dolaptan çoktan çıkmıştır. Yaz gelince yaylalara ya da sayfiyelere gidenler evlerine geri dönerler. Canlanır şehir hayatı, okullar açılır, çalışanlar işbaşı yapar. Evler boyanır, temizlenir ve kışı çiçek gibi karşılamaya hazırlanır. Ben severim Eylül ayını, içimi heyecan kaplar.Yazın görüşemediğim dostlarımla yeniden bir araya gelmenin keyfine doyamam. Ben Eylül’ü severim, kim ne derse desin Eylül benim için yeni bir başlangıçtır. 

GÜLTER ÖZGÜR