Baba!

Özledim seni be babacığım, çok özledim.

Beni boynuna bindirip gezdirişini, parkımızı, hani doğduğum sarı boyalı evimizi en çok da sigarayla karışan o kokunu içime çekmeyi özledim.

Zaman çok çabuk geçiyormuş, yeni fark ettim; yeni anladım bana neden hep küçük bir çocukmuşum gibi davrandığını. Kızardım o zamanlar...Büyük olmayı, büyümeyi iyi sayardık.
Söylememişlerdi bize dünyanın bedbahtlığını, zamanın kahpeliğini öğretmemişlerdi bilemedim be baba...
Çabuk savurdum o günleri, bilemedim...

Şimdi gitmek istiyorum geriye, mümkünse en başına; hayat yarışını devraldığım yere gitmek istiyorum. Elimi tut hadi,karşıya geçelim.Yürüyelim deniz kenarında o eşsiz meltemi ciğerlerimize doldurarak. Balon istiyorum ben, balon al bana yanaklarım kadar kırmızı olanından.

Şimdi al beni kucağına, gidelim buralardan uzaklara, çok uzaklara...
Olmadı be baba tutmadın elimi, duymadın sesimi, almadın beni kucağına yalnız gittin uzaklara.
Sonra balon beni uçurdu uçsuz bucaksız karanlıklara.
Şimdi sen uzaklara yürüyorsun bense karanlıklara uçuyorum aydınlık umuduyla...
Sarılacak kadar yakınken nerden çıktı bu dipsiz ayrılık?

Seni seviyorum, seni çok seviyorum baba...

Blogtaki ilk paylaşımım, herkese merhaba :)