Masumiyet

İnsanlar büyüdüler, dev gibi oldular ve büyürken masumiyeti çocukluğun oyun sandıklarına sakladılar.

Bu yüzden bu devler dünyasında masumiyet sadece çocukluğun gözlerinde kaldı.

Oysa ne kadar ihtiyacımız vardı o çocuk masumiyetine. Gözlerindeki o masumiyetle karışık meydan

okumaya. Hayatın özü o bakışlardaydı esasında. Ne zaman ki çocukluktan taşındık,

yer değiştirdik yaralarımız oluşmaya başladı ve yaralarımız artıkça yaralamaya başladık

ve en çokta acımasız bir kıskançlıkla çocukları yaralamaya çalıştık çünkü

onlar bizim bir daha hiç yakalayamayacağımız bir masumiyetle bakıyorlardı hayata.

Bizse yolculuklara çıkıp yer değiştiriyorduk. Yer değiştirince yaralarımızdan kurtuluruz sanıyorduk.

Oysa yaralardan kurtulma gibi bir şansımız yoktu. İnce ince derin bir sızıyı taşıyıp

duruyorduk her yana. Bir sürü film seyrettik, yüzlerce kitap okuduk acaba

tekrar o çocuk masumiyetiyle bakabilir miyiz hayata diye ama nafile büyüdük şimdi,

bütün kitaplar sözsüz ve bütün sözler kitapsız kaldı ve dediğim gibi çocuklukla birlikte masumiyette

oyun sandıklarında kilitli kaldı tozlu bir tavan arasında.

 Nermin SARPKAYA